باور به راستی چیست که در کنهِ تعریف های عوامِ خود خواص پندار مغروق است و هستیِ خود را ناله کنان به زبانِ فلاسفه سپرده و منِ انسانِ بی جایگاه حقِ نظر دادن درباره اش را ندارم؟مگر معنا فقط برای عدهٔ خاصی از انسان هاست که رخصت نمیدهند تا زبان بر کامِ خویش بچرخانم اما برای توجیه و تثبیتِ جایگاهِ خود، از نمایندگیِ من مایه میگذراند و خود را زبانِ الکنِ من تعریف میکنند که بقالِ سرِ کوچه عرضهٔ احقاقِ حق ندارد و من باید با رشادتِ خود حقِ او را برایش بستانم و من خود نمیدانم که در چه زمانی این مسئولیت را بر دوشِ او نهاده ام.
دندان بر جگرِ من نهاده و دائما سرنوشتم را خمیرِ بازیِ کودک خویش قرار داده و با نظریه دادن در موردِ رو‌شِ زندگیِ من برای معشوقِ خویش پوشاک تهیه میکند و کتابِ زندگیِ مرا مینویسد تا جایزهٔ حاصل از دیده بانیِ زندگیِ من را در دست بگیرد. و سهمِ من از آن امضایش باشد و من سرمست از تحرکِ دستِ او روی کاغذ، خود را سرمست نشان دهم، از منجیِ بال و پرم که هرچه دارد از من است و من هرچه قرار است داشته باشم از او.
بوی خون مرا میدهد این ایدئولوژیِ کبریاییت که برای ساختنش هم باید خون بدهم و هم اجرا کنم تا نامِ تو پاینده بماند.
درباره این سایت